İşim gereği vergiyle ilgili Danıştay kararlarını ve Gelir İdaresi özelgelerini özellikle izliyorum. Zaman zaman da özelgelerden ve Danıştay dergilerinde yayınlanan kararlardan seçtiklerimi yorum yapmaksızın bu köşede yazıyorum.
Yargı kararlarını ve özelgeleri izlerken inanamadığım konular oluyor. Bazen 60-70 yıl önce yasalaşan ve bu kadar yıl yürürlükte olan bir hükmün uygulamasında hala netleşmeyen, farklı yorumlanan veya kanun hükmü değişmemesine karşılık İdare’nin görüşünün veya yargının içtihadının değiştiğini görüyorum.
Benim görüşlerim değişmiyor mu derseniz, benim görüşüm de zaman zaman değişiyor elbette. Bir konuda çıkan yargı kararları benim görüşümle aynı yönde değilse, görüşüm değişiyor örneğin. Kendi kendime görüş değiştirdiğim de oluyor doğal olarak. Ancak İdarenin ve yargının görüş değiştirmesine yine de alışamıyorum. Örneğin İdare yasa hükmü değişmeden veya farklı yargı kararları çıkmadan, özellikle mükellef aleyhine olan yorum değişiklikleri yapmamalı diye düşünüyorum. Mali İdarenin (bazı mükelleflerin ifadesiyle Devletin) görüşüne uyan mükellefin korunması gerekir diye düşünüyorum.
Özetlediğim konu aslında çok boyutlu. Çok makale yazılabilir bu konuda. Bugün konunun sadece bir boyutuna dokunmak, uzun yıllar uygulanan ancak uygulamasında hala tereddüt olan bir düzenlemeden bahsetmek istiyorum. Konu gerçekte yapıldığı açık olan ancak fatura yerine başka bir belgeye bağlanan veya belgesiz bir giderin, gelir veya kurumlar vergisi matrahının tespitinde dikkate alınıp alınamayacağı.
Konuyla ilgili bir Genel Tebliğ ve verilen çok sayıda özelge var. Tebliğ ve verilen özelgelerden dikkatimi çeken biri üzerinden İdare’nin görüşünü aktaramaya çalışacağım. Sonra konuyla ilgili yargı kararlarına göz atacağım.
Genel Tebliğ açıklaması
1990 yılında yayımlanan 204 no.lu Vergi Usul Kanunu Genel Tebliği’nde, Vergi Usul Kanunu’nun fatura kullanma zorunluluğunu düzenleyen 232. maddesi hükmü hatırlatıldıktan sonra, ticari faaliyetlere ilişkin olarak; işyerlerinde kullanılmak ve tüketilmek amacıyla satın alınan (Kırtasiye, büro ve temizlik malzemeleri gibi) ve bedeli fatura düzenleme sınırını aşmayan, diğer bir anlatımla yazar kasa fişi düzenleme sınırları içinde kalan mal ve hizmet bedelleri için düzenlenen yazar kasa fişlerinin gider belgesi olarak kabul edilmesinin uygun bulunduğu belirtilmiş.
Tebliğ kısaca şunu söylüyor. Fatura düzenleme sınırının altında da olsa, ticari faaliyete ilişkin olarak yapılan mal ve hizmet alımları için fatura alınması zorunlu. Bunun istisnası, işletmede tüketilen kırtasiye, büro ve temizlik malzemeleri gibi giderler için yazar kasa fişi alınabilir.
Örnek özelge açıklaması
Yukarıda da belirttiğim gibi konuyla ilgili çok sayıda özelge var. Özelgeler yukarıda özetlediğim Tebliğ’de yer alan açıklamaya uygun görüşler içeriyor doğal olarak. Gelir İdaresi’nin internet sitesinden seçtiğim ve İdarenin görüşünü üzerinden anlatacağım özelge şu:
Özelgeden anladığım kadarıyla, başvuruda bulunan Şirket, Muğla Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı iktisadi bir işletme. İşletmenin faaliyet konularından biri şehir içi yolcu taşımacılığı. İşletme bu faaliyeti yaparken otobüsleri Göcek Tüneli’ni kullanıyor, geçiş ücretleri için de tüneli işleten Şirket ödeme kaydedici cihaz fişi veriyor. Alınan fişlerde Şirkete ait otobüs plakaları yer almıyor. Başvuruda işletme, ilgili şirketten tünel geçiş hizmeti karşılığında fatura istenildiğini ancak Şirketin fatura düzenlemesinin mümkün olmadığını bildirdiğini belirterek, söz konusu giderin nasıl indirim konusu yapılacağı konusunda tereddüte düştüğünü belirterek İdareden görüş soruyor.
Verilen 11.06.2020 tarihli özelgede Gelir İdaresi;
Makalenin Tamamı İçin Buraya Tıklayınız
Kaynak: Recep Bıyık – https://www.dunya.com
